Ο εαυτός έχει μία δομή. Συμβαίνουν ωστόσο στην ζωή σοβαρά γεγονότα, τα οποία ενίοτε μπορεί να προκαλέσουν το αίσθημα της αποδιοργάνωσης ή και της κατάρρευσης. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι τότε, η εμπειρία τέτοιων γεγονότων, η οποία είναι εντελώς ξένη και ασύμβατη προς την δομή του εαυτού βιώνεται απειλητική, με αποτέλεσμα ο οργανισμός να αδυνατεί να την επεξεργαστεί και να την ενσωματώσει στην συνείδηση (Rogers, 1959). Την φέρει ωστόσο μέσα του, με ψυχική δυσφορία και δυσπροσαρμοστικότητα.
‍
Το βίωμα της κατάρρευσης μπορεί επίσης να βιώνεται έντονα όταν δεν καταφέρνουμε να ενσωματώσουμε σημαντικές εμπειρίες που απειλούν την κοσμοθεωρία μας. Τότε επιχειρούμε να διατηρήσουμε την ασυμφωνία ανάμεσα στην δομή του εαυτού και στην εμπειρία του, μιλώντας συνήθως από την προοπτική των διαφορετικών πλευρών του εαυτού μας. Ωστόσο ο εαυτός αναδιαμορφώνεται και απαρτιώνεται μόνο μετά την επεξεργασία του τραυματικού βιώματος, οπότε καθίσταται δυνατή και η ανάπτυξη σύνολου του ατόμου μετά το τραύμα.
‍
Μία μεγάλη σύγκρουση συντελείται μέσα μας, καθώς αφενός μας διαπερνούν σκέψεις και συναισθήματα γύρω από το τραυματικό γεγονός και αφεταίρου επιθυμούμε να τα ξεχάσουμε όλα. Οι θεραπευτικές συνθήκες που ωστόσο προσφέρονται στην θεραπεία, μας κινητοποιούν βαθιά να εντάξουμε το τραυματικό βίωμα στην προσωπική μας ιστορία – στη δομή του εαυτού μας - (Rogers, 1951, 1957, 1959), με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της δυσφορίας του.